Antig FB 12385 พระรอดหลวง พระพุทธสิขีปฏิมา เนื้อผงใบลาน ย้อนยุค ( ของเดิมเป็นพระกรุ ) ขนาดเทียบกับเหรียญบาท

Antig FB 12385  พระรอดหลวง พระพุทธสิขีปฏิมา เนื้อผงใบลาน ย้อนยุค ( ของเดิมเป็นพระกรุ ) ขนาดเทียบกับเหรียญบาท

ประวัติ ของเดิมที่เป็นพระกรุ 

พระรอดหลวง หรือพระพุทธสิกขีปฏิมากร เป็นพระรอดพิมพ์หนึ่งที่มีการสร้างตั้งแต่ในยุคสมัยอาณาจักรหริภุญไชย โดยได้มีการจำลองพุทธศิลป์จากพระรอดหลวง (พระพุทธสิกขีปฏิมากร)องค์ต้นแบบซึ่งจากตำนานกล่าวว่าพระแม่เจ้าจามเทวี ได้อัญเชิญพระพุทธสิกขีปฏิมากรขึ้นมาจากเมืองละโว้และประดิษฐานเป็นพระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองของอาณาจักรหริภุญไชย สืบต่อกันมา

...ในยุคปัจจุบัน พระรอดหลวงองค์ต้นแบบ (พระพุทธสิกขีปฏิมากร)ได้มีการขุดค้นพบในบริเวณวัดมหาวัน จ.ลำพูน (อาณาจักหริภุญไชยในสมัยโบราณ) พร้อมกับโบราณวัตถุอื่นๆ เช่น ศิลาแลงจารึกอักษรขอม เป็นต้น จึงเป็นโบราณวัตถุชิ้นเดียวที่มีอยู่ในวัดมหาวันจนถึงปัจจุบันนี้ นับว่าเป็นโบราณวัตถุที่สำคัญคู่วัดมหาวันและคู่บ้านเมืองลำพูนตลอดมา ชื่อจริงก็คือ พระพุทธสิกขีปฏิมากร คนในพื้นที่มักเรียกว่า พระรอดหลวง หรือแม่พระรอด

... พระรอดหลวงองค์ต้นแบบ (พระพุทธสิกขีปฏิมากร) ปัจจุบันประดิษฐานภายใน วิหาร บนแท่นแก้วหน้าพระประธาน วัดมหาวัน หน้าตักกว้าง ๑๗ นิ้ว สูง ๓๖ นิ้ว อายุ ๑,๓๐๐ กว่าปี เป็นพระรอดหลวงสมัยพระแม่เจ้าจามเทวี สร้างจากหินทรายดำ (หินกาฬศิลา) ปัจจุบันเททองทับด้านหน้าองค์พระรอด เลยกลายเป็นพระใหม่ ยังเหลือด้านหลังได้เห็นเป็นของเดิมบ้าง โดยเรียกชื่อพระรอดองค์นี้ว่า “พระพุทธสิกขีปฏิมากร” เป็นพระคู่บ้านคู่เมืองลำพูนมาจนถึงปัจจุบัน

พุทธคุณ พุทธานุภาพ ของพระรอดหลวง มีความเชื่อว่า มีความศักดิ์สิทธิ์ในด้านแคล้วคลาด ปราศจากภัยอันตรายและความวิบัติต่างๆ พลิกหนุนดวงชะตา ส่งเสริมเสน่ห์เมตตามหานิยม แก่ผู้ครอบครองบูชา

.

ประวัติวัดมหาวัน

.

(แหล่งที่มา : พระชัยวัฒน์ อชิโต สำนักงานธัมมวิโมกข์ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี. (๒๕๔๙, ๙ กรกฎาคม). ตามรอยพระพุทธบาท ฉบับรวมเล่ม ๒ (พิมพ์ครั้งที่ ๑). กรุงเทพฯ: เยลโล่การพิมพ์, หน้า ๒๑๙-๒๒๐.)

.

วัดมหาวัน ซึ่งเป็นวัดสำคัญมาแต่อดีตสมัยพระแม่เจ้าจามเทวี ครองนครหริภุญชัย ตามประวัติเล่าว่า พระแม่เจ้าฯ ได้ทรงสร้างมหาอารามไว้ ๕ แห่ง

.

๑. อรัญญิกรัมมาราม อยู่ด้านตะวันออก ปัจจุบันเรียกว่า วัดดอนแก้ว

๒. มูลการาม อยู่ทางทิศใต้ ปัจจุบันนี้เรียก วัดรมณียาราม (วัดกู่ละมัก)

๓. อาพัทธาราม อยู่ทางด้านทิศเหนือ ปัจจุบันเรียก วัดพระคงฤาษี

๔. มหาลดาราม อยู่ทางทิศใต้ สมัยนี้เรียกว่า วัดประตูลี้

๕. มหาวนาราม อยู่ทางด้านทิศตะวันตก ปัจจุบันเรียกว่า วัดมหาวัน

.

ต่อมาท่านวาสุเทพฤาษีและท่านสุกันตฤาษีเห็นว่าหริภุญชัยนครนี้มีสตรีเป็นเจ้าผู้ครองนคร ต่อไปอาจจะมีภัยทั้งภายนอกและภายใน จึงคิดทำเครื่องรางของขลังเพื่อไว้เป็นที่สักการบูชาป้องกันรักษาบ้านเมือง จึงผูกอาถรรพ์ตรงใจกลางเมืองแล้วจัดหาดินของเมืองทั้งสี่ทิศพร้อมด้วยว่าน ๑,๐๐๐ ชนิด และเกสรดอกไม้มาผสมเข้าด้วยกันกับเวทย์มนต์คาถา แล้วจัดสร้างเป็นพระผงขึ้น ๒ ชนิด เรียกว่า “พระคง” และ “พระรอด” แล้วนำพระคงไปบรรจุไว้ที่วัดพระคงฤาษี

.

ส่วนพระรอดก็นำมาบรรจุไว้ใจกลางเมืองคือ วัดมหาวนาราม (มหาวัน) วัดนี้จึงถือว่าเป็นพระอารามหลวงในสมัยพระแม่เจ้าฯ ต่อมาพระเจดีย์อันเป็นที่บรรจุพระรอดก็ปรักหักพังลง พระรอดจึงได้กระจัดกระจายไปในที่ต่างๆ จนเป็นที่แพร่หลายในสมัยนี้

.

แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ พระรอดเก่าแก่องค์หนึ่งที่ยังเหลือ ได้แก่พระรอดหลวง หรือคนทั่วไปชอบเรียกว่า แม่พระรอด พระรอดหลวงนี้เป็นหินแกะสลัก หน้าตักกว้าง ๑๗ นิ้ว สูง ๑๖ นิ้ว ปัจจุบันประดิษฐานอยู่ในวิหาร บนแท่นแก้วที่หน้าพระประธาน โดยมีงาช้างครอบอยู่ทั้งสองข้าง

.

พระพุทธรูปองค์นี้ขุดได้จากพื้นดินพร้อมกับโบราณวัตถุอื่นๆ เช่น ศิลาแลงจารึกอักษรขอม เป็นต้น จึงเป็นโบราณวัตถุชิ้นเดียวที่มีอยู่ในวัดมหาวันจนถึงปัจจุบันนี้ นับว่าเป็นโบราณวัตถุที่สำคัญคู่วัดมหาวันและคู่บ้านเมืองลำพูน ชื่อจริงก็คือ พระพุทธสิกขีปฏิมากร ทำด้วยหินดำดังปรากฏอยู่ในคัมภีร์ชินกาลาลีปกรณ์ ว่า

.

“สมัยหนึ่ง องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าได้เสด็จมาประทับนั่งบนก้อนหินดำก้อนหนึ่ง ทางด้านฝั่งตะวันตกแม่น้ำ ไม่ไกลจากอโยชปุระ (อยุธยา) เพื่อตรัสสอนพระภิกษุทั้งหลายชื่อว่า “ทารุกขันธูปสูตร”

.

ตั้งแต่บัดนั้นมา หินดำก้อนนี้ เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายกราบไหว้บูชาเป็นนิจ จนกระทั่งมีพระราชาธิราชองค์หนึ่งในเมืองรามัญได้โปรดให้ช่างแกะสลักหินก้อนนี้ให้เป็นพระพุทธรูปจำนวน ๕ องค์ แล้วถวายไปตามพระนครต่างๆ เช่น ละโว้ (ลพบุรี) เป็นต้น”

.

และในประวัติของวัดมหาวัน เล่าว่า ในสมัยพระแม่เจ้าจามเทวี ได้อัญเชิญพระพุทธสิกขีปฏิมากรขึ้นมาจากเมืองละโว้

.

ด้วยเหตุนี้ ท่านฤาษีทั้งสองจึงได้ทำพระรอดและพระคงด้วยแบบพิมพ์จากพระรอดหลวง หรือ พระพุทธสิกขีปฏิมากร องค์นี้เพราะเป็นก้อนหินที่พระพุทธเจ้าทรงประทับนั่งนั่นเอง